Саваплы сабак

Подробности

Опубликовано 03.07.2020 00:00

Просмотров: 508

(Хикәя)

(Дәвамы. Башы 26 нчы санда).

— Безгә – карт-корыга өйрәтергә генә куш! Өйрәтмимме соң!

— Нәрсәдән башлыйбыз, әби?

— Иң әүвәл, кызым, бисмилланы әйтик, башыңа менә шушы ак яулыкны бәйлә. Кулларны юып алыйк. Безнең куна тактасы белән уклауның урыны биредә, әйдә, эшкә тотыныйк. Бисмилләһир-рахмәнир-рахиим.

Гайшәбикә әби белгәнен өйрәтер кеше табылганга, Айсылу өйрәтүче булганга сөенә-сөенә эшкә керештеләр. Эш арасында Гайшәбикә карчык алай да сорыйсы итте:

— Кай яклардан син, кызым? Кайсы районда туып-үстең, үзебезнең Татарстанныкымы диюем инде.

Шул сорауны гына көткәндәй, Айсылу ачылып китте:

— Мин биш яшемнән балалар йортында үстем. Әти-әнием Сарман ягыннан булганнар. Аларны бөтенләй хәтерләмим. Юл һәлакәтенә очраганнар, миңа яшь тә тулмаган булган. Әтием ягыннан әбием тәрбияләде мине, биш яшем тулганда ул да үлеп китте. Ә әнименең әти-әнисе күптән вафат. Башка якын туганнарыбыз юк, мине балалар йортына урнаштырдылар. Мәктәпне бетердем, бер ел элек укытучы дипломы алдым. Балалар укытам.

— Балачагың хәсрәтле булган икән, кызым, инде алдагы көнегез куанычлы, бәрәкәтле булсын…

— Рәхмәт… Әби, токмачны шулай киссәм ярыймы, калын булмыймы?

— Ярамаган кая, күргәзмәгә куярлык булган болар, күз тимәсен! Мин борынгырак кеше шул инде, кибет токмачын өнәп бетермим, үзең җәйгәнгә җитми инде. Әле беркөнне гәҗиттән укыдым, имеш, уклау тәгәрәткәндә уч төбенә массаж да ясала икән. Менәтрәк, массаж ясату модалы диләр, без кемнән ким, шулай бит кызым? – дип көлемсерәде Гайшәбикә карчык.

— Борынгылар белми эшләмәгәндер, әнә бит син нинди матур, кулларың да шундый йомшак!

Бу сүзләрдән тәмам эрегән Гайшәбикә әби кет-кет көлеп куйды:

— Үзебезнең авыл кызлары да: “Гайшәбикә әби, синең буй-сының бигрәк төз, яшь кызлар кебек әле син”, — дигән булалар. Соң, төз булмыйча, гомер буе көянтә белән чишмәдән су ташыдым ләбаса мин, дип әйтәм аларга.

— Әби, көянтә белән су ташысаң, буең зифа буламы?

— Борынгылар шулай диләр иде.

— Алайсам, хәзер мин дә көянтә белән су алып кайтам!

— Һай, балам, мин аны болай гына әйткән идем дә, өемә су кергән, краннан агып тора, мәшәкатьләнмә, кызым…

Шулай да Айсылу, Гайшәбикә әбинең күптән эшсез яткан көянтә-чиләкләрен асып, чишмәгә төшеп китте. Ян тәрәзә буенда уйга талган карчыкны Рушанның болдыр баскычыннан менгән аяк тавышлары сискәндереп җибәрде.

— Яшь килен чишмәгә төшеп киттемени? – дип ерды ул авызын керә-керешкә.

— Бәхете булсын бу баланың, бик яраттым Айсылуыңны. Шулай да үзе юкта сөйләшик әле, улым. Өйләнергә карарың ныкмы? Кыз баланың башын-күзен әйләндереп кенә йөрүең түгелме? Кара аны, бу баланы елатып, шәләй-вәләй йөрсәң, мәңге риза буласым юк! Аннан соң, никахны кайчан укытырга уйлыйсыз? Айсылу авылда яшәргә ризамы? Киңәштегез, сөйләштегезме?

— У-у, прокурордан ким түгел син, әби! – дип көлде Рушан. — Син бигрәк инде, кызлардан көлеп йөри торган егеткә охшаганмынмы мин? Үзең тәрбияләп үстергән оныгыңнан да шикләнеп торырга инде! Уем җитди, тиздән диплом алам, колхоз рәисе Самат абый кайчан кайтасың, дүрт күз белән көтеп торабыз энем, ди. Айсылу да авылда яшәргә риза, укытучы кешегә кайда да эш табылыр. Син менә үзең безне сыендырырга ризамы соң, әби? Картлык көнемнең тынычлыгын алдылар дип, ачуланмассыңмы? Каршы килмәсәң, никахны да монда – авылда укытыр идек.

— Улым, ниткән ачулану ди ул? Син шәһәргә укырга киткәннән бирле ялгыз башым тилмерәм ләбаса. Берьялгызың утырып чәй дә эчәсе килми. Бик риза улым, бик риза. Никахын да укытырбыз, боерган булса… Шулай да, улым, иң әүвәл әниеңне риазалатырга кирәк. Миңа бүген чылтыраткан иде… Нинди генә булса да, нәрсә генә әйтсә дә, әниең ул синең. Ана хакын хакларга кирәк, балам. Янына бар, сөйләшеп кара, аңламый калмас.

Рушан авыр сулады:

— Ярый, тырышып карармын… Фатирга барып булмас. Әни минем яшьләрдәге бер ирне йортка керткән, безне куып чыгаруы да шуның аркасында. Базарга, әнинең сату иткән җиренә барырмын. Авылда яшәргә калабыз дисәм, бәлки, бик дуламас.

Ул арада май кояшыдай балкып, чишмәдән Айсылу кайтып керде. Аш өлгерде, күңелле генә итеп ашап-эчеп алдылар. Табыннан кузгалуга Рушан диплом эшенә тотынды, Гайшәбикә әбинең намаз вакыты керде. Өстәл җыеп, савыт-саба белән әвәрә килгән Айсылу түр якта намазлыгы өстендә оеган Гайшәбикә әбигә кызыгып-кызыгып күз салгалады. Тәсбихын читкә куеп, намазлыгын җыя башлаган карчык янына аяк очларына гына басып килде ул:

— Әби, намаз уку авырмы ул?

Гөлүсә БАТТАЛОВА.
(Дәвамы алдагы саннарда).